Գիրքը նվիրված է մասնավոր խնդրի՝ թե ինչպես XX դարի թատերագրության մեջ խոսքը տեղը զիջեց դադարին ու լռությանը: Լռության ընկալումն ինքնին որպես գեղագիտական գործոն, անշուշտ, վկայում է արվեստի տարածության ընդլայնման, ինչպես նաև փակուղու մասին, որի մեջ հայտնվել է ժամանակակից գեղարվեստական մտածողությունը:

Գիրքն ունի երկու հեղինակ, ովքեր ներկայացնում են արվեստագետների երկու սերունդ: Սա փորձ է մի շարադրանքում համադրել գուցեև իրարից տարբեր դիրքորոշումներ: Շարասրանքը՝ "Էսսե-ուսումնասիրություն է" և հասցեագրված է ընթերցող լայն շրջանակներին:

Թողնել հաղորդագրություն

Ձեր անունը:

Ձեր Email:

Ձեր ակնարկը:

Կարգ: Վատ Լավ



Մեկնաբանություններ